Xoloitzcuintle: Rasa, która jest narodowym skarbem Meksyku

Xoloitzcuintle to właściciel o ekstrawaganckim wyglądzie, który otrzymał tytuł Narodowego Skarbu Meksyku. Według legendy psy te chronią dom właściciela przed złymi duchami.

Xoloitzcuintle to jedna z najbardziej tajemniczych ras. Ich tysiącletnie istnienie owiane jest legendą. Starożytne ludy uważały te niezwykłe zwierzęta za przewodników do innego świata i traktowały je z należytym szacunkiem.

Według innej legendy, Xoloitzcuintles byli uważani za czworonożnych uzdrowicieli, którzy mogli przenosić choroby w nocy.

Historia wspomina również o okrutnych momentach: psy były regularnie składane w ofierze azteckim bogom, a czasami nawet spożywano ich mięso jako pożywienie.

Dziś Xoloitzcuinty z powodzeniem pełnią rolę lojalnych towarzyszy i przyjaciół, a przytulanie tych czułych i inteligentnych stworzeń to czysta przyjemność!

Krótka informacja o Xoloitzcuintle

• Nazwa rasy Xoloitzcuintle
• Kraj pochodzenia: Meksyk
• Czas pochodzenia rasy: 5000-3000 lat p.n.e.
• Waga: miniaturowy 4-8 kg, średni 6-10 kg, standardowy 9-14 kg
• Wysokość : miniaturowy 25-35 cm, średni 36-45 cm, standardowy 46-60 cm
• Oczekiwana długość życia 12-13 lat

Ciekawostki

• Istnieją trzy typy Xoloitzcuintle: standardowy, średni i mini, dzięki czemu rasa ta nadaje się do mieszkania o dowolnej wielkości.
• W miocie szczenięta mogą urodzić się całkowicie nagie i z krótką, twardą sierścią.
• Xoloitzcuinty mają tendencję do uważania tylko jednej osoby za swojego właściciela, chociaż traktują również resztę rodziny z miłością, w tym inne zwierzęta domowe.
• Meksykańskie psy bezwłose są świetnymi stróżami, które wyczuwają intruza na długo przed jego przybyciem.
• Nie zaleca się posiadania Xolo przez rodziny z małymi dziećmi: psy mogą zachowywać się nieprzewidywalnie w towarzystwie dziecka.
• Zwierzęta potrzebują codziennych, aktywnych spacerów.
• Podczas hodowli i szkolenia meksykańskiego psa bezwłosego należy kierować się wyłącznie pozytywnymi metodami i kreatywnym podejściem.

Historia rasy Xoloitzcuintle

Meksykańskie psy bezwłose są wyjątkowe pod każdym względem, ponieważ należą do szczęśliwców, którzy utworzyli odrębną rasę ze względu na powszechną mutację genetyczną - brak włosów. W przypadku Xoloitzcuintle to odchylenie pozostało przez pokolenia i stało się znakiem towarowym.

Zwierzęta te okazały się lepiej przystosowane do meksykańskiego klimatu, a kleszcze, pchły i inne pasożyty nie były zainteresowane bezwłosymi psami i rzadko dokuczały im bolesnymi ugryzieniami.

Aztekowie nazwali Xoloitzcuintle

Ekstrawagancki wygląd zwierząt przyciągnął uwagę Azteków Wymyślili więc również nazwę "Xoloitzcuintle". Pochodziła ona od imienia boga podziemnego świata - Sholotl (Xolotl), który kontrolował burze i towarzyszył światłu dziennemu. Bóstwo to opisywano jednak jako humanoidalnego potwora z głową psa.

Xoloitzcuintles wyglądały dość przerażająco w porównaniu do innych zwierząt, więc były mylone z wiernymi towarzyszami Boga i tymi, którzy zmarli w drodze do Miktlan - zaświatów.

Według azteckiej mitologii, ludzka dusza napotykała szereg przeszkód, których nie można było pokonać bez czworonożnego pomocnika.

Aztekowie nie tylko wierzyli w boską moc Xoloitzcuintle Ale oni również ściśle przestrzegali instrukcji kapłanów.

Xoloitzcuintle został zabity, gdy zginął wojownik

Kiedy umierał wojownik, mieszkańcy osady odprawiali krwawy rytuał, który polegał na ceremonialnym zabiciu psa zmarłego.

Strzałę właściciela umieszczano w pysku zwierzęcia, po czym ciała zakopywano, a czasem wcześniej mumifikowano. Wykopaliska archeologiczne w Meksyku i współczesnych Stanach Zjednoczonych odkryły dziesiątki takich "masowych grobów".

Psie mięso było uważane za wykwintne danie

Aztekowie przygotowywali mięso Xoloitzcuintle w ważne święta religijne. Aztekowie wierzyli, że posiłek ten nie tylko honorował bogów, ale także dawał zwykłym ludziom dar jasnowidzenia.

Ponadto przedstawiciele płci męskiej jedli mięso Xoloitzcuintle, ponieważ uważali je za główny afrodyzjak wzmacniający męskie siły.

Co więcej, mówili, że Xoloitzcuintle był również obdarzony magiczną mocą leczenia chorób. Ale mit wciąż "żyje" w odległych wioskach tubylczych, gdzie Xolo nadal "leczy" reumatyzm i inne choroby.

Powstanie konkwistadorów było kamieniem milowym w historii rasy. Konkwistadorzy uznali bowiem Nowy Świat za swoją własność i starali się narzucić lokalnym mieszkańcom okrutne zasady.

W ten sposób kultura potomków Azteków jako pierwsza popadła w niełaskę. Konkwistadorzy zażądali bowiem od aborygenów wyrzeczenia się starożytnych rytuałów, które były sprzeczne z cywilizowaną religią europejską.

Jednak pod koniec XVI wieku rasę tę trudno było nazwać liczną. Zwierzęta przetrwały tylko w kilku odległych wioskach w górach Meksyku.

Skóra Xoloitzcuintle była używana do wyrobu skór

Xoloitzcuintle wkroczyły na światową scenę na początku XIX wieku - niestety, ponownie jako surowiec, więc ich skóry zostały wykorzystane do produkcji wyrobów skórzanych. Tak więc nie do pozazdroszczenia pozycja bezwłosych psów zmieniła się dopiero w 1850 roku.

Jednak fani sztuki, zauważywszy niezwykły wygląd zwierząt, zrobili wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec ich bezwzględnej eksploatacji.

Uznanie rasy

W 1887 roku Xolo został oficjalnie uznany przez Amerykański Związek Kynologiczny (AKC), a pierwszym zarejestrowanym zwierzęciem była suczka o imieniu Xolo. Mi Tu.

Po tym wydarzeniu rasa została zapomniana na długi czas, a ponieważ meksykańskie xoloitzcuinty straciły swoją dawną popularność, AKC usunęła je z rejestru rasy.

Liczba Xoloitzcuintles spadła, a ich właściciele coraz rzadziej uczestniczyli w wystawach psów. Los zwierząt znów był zagrożony, ale znaleźli się fani tej ekstrawaganckiej rasy, którzy starali się kontynuować pracę hodowlaną.

Xolo stał się narodowym skarbem Meksyku Liczba zwierząt na świecie przekroczyła 30 000 (rekordowa liczba dla rasy, która dwukrotnie była na skraju wyginięcia).

W związku z tym w 2011 roku AKC ponownie zarejestrował Xoloitzcuintle. Zwierzęta te są również godne uwagi ze względu na celne trafienie do Księgi Guinnessa.

Osobowość Xoloitzcuintle

Xoloitzcuintles mają zrównoważoną i przyjazną osobowość, z silny charakter Potomstwo jest nieodłącznym elementem nadmiernej zabawy, dorośli Xoloitzcuintles zachowują się z godnością, jakby do dziś z dumą służyli azteckiemu bóstwu.

Psy meksykańskie" to wspaniali towarzysze - ciche, uważne i spokojne. Zaprzyjaźnienie się z psem tej rasy nie jest trudne.

Podobnie jak wielu krewnych, Xoloitzcuintles są przywiązane do ludzi, z którymi żyją. Aby zwierzę wyrosło na towarzyskie i kochające, wszyscy członkowie rodziny muszą uczestniczyć w jego życiu - jak mówią, od młodości do starości. w tym przypadku, pies nadal będzie wybierał jedną osobę, która zostanie uznana za pełnoprawnego właściciela.

Jeśli tak się stało, poczuj się jak zwycięzca międzynarodowej loterii: trudno znaleźć bardziej oddanego przyjaciela!

Dla przedstawicieli tej rasy fizyczny kontakt z właścicielem jest bardzo ważny. Ale jeśli to możliwe, zabierz swojego zwierzaka ze sobą, gdy gdziekolwiek się wybierasz. To sprawi, że Twój Xolo będzie najszczęśliwszy na świecie!

Xoloitzcuintles nie lubią obcych

Przedstawiciele rasy nie lubią towarzystwa nieznajomych W tym sensie być może nie bez powodu Aztekowie używali Xoloitzcuintle jako talizmanu przeciwko siłom zła: te psy są doskonali strażnicy .

Dzięki rozwiniętemu słuchowi i węchowi "Meksykanie" zauważają nieznajomego na długo przed jego pojawieniem się.

Łagodność Xolo przejawia się nawet w sposobie, w jaki ostrzega właściciela przed niechcianymi gośćmi: zwierzę szczeka cicho i zaczyna aktywnie obracać się u jego stóp, jakby chciało zwrócić na siebie uwagę. W razie niebezpieczeństwa pies bez wahania biegnie do ataku.

Xoloitzcuintle i dzieci: uwaga!

Jednocześnie właściciele Xoloitzcuintle mają różne opinie na temat zdolności zwierząt do dogadywania się z dziećmi, dlatego jeśli szukasz przyjaciela dla swojego dziecka, lepiej wybrać Golden Retriever, Corgi, Irish Setter lub Giant Schnauzer.

Przede wszystkim Xolos są odpowiednie tylko dla rodzin ze starszymi dziećmi, które potrafią radzić sobie z psami.

Xoloitzcuintle: kontakt z psami i kotami

Przedstawiciele rasy łatwo znajdują wspólny język zarówno ze swoimi krewnymi, jak i kotami. Walki między samicami lub samcami psów są dość rzadkie, ale mogą być niezbędnym środkiem obrony terytorium lub samoobrony.

Dorosłe Xoloitzcuintles nie tolerują obcych psów, więc nie zaleca się spuszczania zwierzęcia ze smyczy, jeśli nie ma się pewności co do jego umiejętności zachowania się w czworonożnym społeczeństwie.

Edukacja i szkolenia

Oprócz pozytywnych cech charakteru, meksykańskie psy bezwłose wyróżniają się uporem i zawziętością. Konieczne jest jednak przyzwyczajenie zwierzaka do dobrych manier od szczeniaka. Należy to robić logicznie i stopniowo, stosując wyłącznie pozytywne metody wychowawcze.

Przy delikatnym traktowaniu Xoloitzcuintle z łatwością nauczy się, co lubi, a czego nie lubi jego właściciel. Aby stłumić zabawę, wystarczy surowe spojrzenie.

Kiedy wprowadzasz szczeniaka do swojego domu, przygotuj się na to, że stanie się on centrum Twojego małego wszechświata. Zwierzę domowe wymaga stałej komunikacji Jeśli twój harmonogram pracy jest bardzo napięty, miej drugiego zwierzaka, aby Xolo się nie nudził.

Pamiętaj: przedstawiciele tej rasy potrzebują twardej ręki ze strony właściciela. Nie powinieneś traktować zwierzęcia jak równego sobie: sprawi to, że będzie nieposłuszne, a nawet agresywne.

Rasa wymaga wczesnej socjalizacji

Xoloitzcuinty potrzebują wczesnej socjalizacji. Jeśli to możliwe, stwórz szczeniakowi odpowiednią atmosferę, w której będzie mógł wchodzić w interakcje z innymi ludźmi i zwierzętami, odbierać nowe widoki i dźwięki oraz zdobywać doświadczenie.

Kynolodzy zalecają zapraszanie ludzi i jak najczęstsze spacery z pupilem w zatłoczonych parkach, aby Xolo mógł dalej rozwijać i doskonalić swoje umiejętności społeczne.

Trening Xoloitzcuintle jest łatwy dzięki kreatywnemu podejściu. Pies musi być zmotywowany do nauki nowych komend. W razie potrzeby uzupełnij proces treningowy prywatnymi lekcjami z profesjonalistą.

Podczas treningu, nie można uciekać się do fizycznego karania zwierzęcia. Jeśli wynik jest pozytywny, nagródź psa smakołykiem lub uczuciem. Zdając sobie sprawę, że jesteś szczęśliwy, zwierzę dołoży wszelkich starań, aby ponownie zadowolić właściciela swoim posłuszeństwem.

Pielęgnacja i konserwacja

Xoloitzcuintle jest jedną z ras, które wymaga minimalnej konserwacji Powodem tego jest prawie całkowity brak sierści, ponieważ pies nie wymaga regularnego szczotkowania.

Częste zabiegi wodne naruszają naturalne mechanizmy obronne skóry i zatykają pory. W razie potrzeby wystarczy spłukać psa ciepłą wodą lub usunąć powierzchniowe zabrudzenia wilgotnymi chusteczkami.

Xoloitzcuintle pielęgnacja skóry

Właściciele Xoloitzcuintle często spotykają się z nieprzyjemnym problemem: na ciele psa tworzą się pryszcze i zaskórniki (trądzik). Jest to normalne u szczeniąt do ósmego miesiąca życia.

Przedstawiciele rasy często cierpią na oparzenia słoneczne, nawet przed krótkim spacerem, pokryć ciało zwierzęcia kremem ochronnym które należy wytrzeć ręcznikiem po powrocie do domu.

Zaleca się nawilżanie skóry Xoloitzcuintle oliwą z oliwek lub olejem migdałowym. Wielu hodowców psów dodaje do płynu kompleks witamin A i E, aby uzyskać bardziej skuteczny efekt.

Uszy, oczy, usta i paznokcie

Pamiętaj, aby co tydzień sprawdzać uszy swojego zwierzaka, zwłaszcza po spacerze w wietrznych warunkach.

Oczy Xolo również należy regularnie myć. Równie ważna jest higiena jamy ustnej. Szczotkuj zęby psa około dwa razy w tygodniu pastą do zębów dla szczeniąt.

Od szczenięctwa należy uczyć szczeniaka tej procedury, aby w przyszłości zwierzę nie odczuwało dyskomfortu.

Przedstawiciele tej rasy bardzo szybko rozwijają pazury, a psy nie mają czasu na ich ścieranie podczas spacerów. Używaj obcinacza do paznokci raz lub dwa razy w miesiącu, aby Xolo nie odczuwał dyskomfortu podczas ruchu. Im szybciej zwierzę przyzwyczai się do tej procedury, tym łatwiej i spokojniej będzie w przyszłości.

Opieka przed snem

Xoloitzcuintles nie nadają się do trzymania w zamkniętym pomieszczeniu. Idealną opcją jest przytulne mieszkanie z łóżkiem, z dala od przeciągów.

Konieczne jest codzienne wyprowadzanie zwierzęcia od czwartego miesiąca życia. Kynolodzy zalecają kupowanie ciepłych ubrań na niesprzyjającą pogodę. W przypadku silnych mrozów najlepiej unikać spacerów.

Karmienie Xoloitzcuintle

Szczególną uwagę należy zwrócić na odżywianie: Xoloitzcuintles są podatne na alergie. W tym sensie możesz karmić swojego zwierzaka karmą naturalną lub premium.

Dieta Xoloitzcuintle powinna być 70% bogaty w białko Jeśli więc karmisz swojego psa naturalną karmą, szukaj pokarmów takich jak indyk, jagnięcina, królik i ryby. Pozostałe 30% to produkty mleczne, zboża, sezonowe owoce i warzywa.

Uwaga: Psy rasy Xoloitzcuintles mają tendencję do przejadania się, dlatego należy kontrolować objętość każdej porcji. Ilość spożywanego pokarmu powinna bezpośrednio zależeć od wieku, wielkości i stopnia aktywności zwierzęcia.

Nie zapomnij o codziennym napełnianiu miski zwierzęcia wodą.

Wygląd Xoloitzcuintle

Xolos dzielą się na trzy rodzaje:

• Standard: 46-60 cm, masa ciała - od 9 do 14 kg;
• Średnia: 36-45 cm; masa ciała - 6-10 kg;
• Miniaturowy: 25-35 cm; masa ciała - 4-8 kg.

Hodowcy psów uważają, że przodkowie współczesnych Xoloitzcuintles należeli do pierwszego typu. Dlatego zwierzęta o takich proporcjach mogły z łatwością przetrwać na wolności, w przeciwieństwie do swoich mniejszych odpowiedników.

Ponadto, poszczególne średnie i miniaturowe psy bezwłose mają tendencję do zwiększania rozmiarów, czego nie można powiedzieć o standardowej odmianie Xoloitzcuintle.

Rasa wyróżnia się wyraźnym typem płciowym: samice wyglądają zgrabniej i lżej w porównaniu do mężczyzn.

Główne cechy

• Głowa i czaszka: Xolo charakteryzuje się wysoką głową, której rozmiar jest proporcjonalny do ciała. typ czaszki to wilk Będąc dość wdzięcznym i jednocześnie mocnym, zwęża się w kierunku nosa.
• Kaganiec: Ma gładkie kontury. Oczy psa są bardzo pełne. Ale pigmentacja nosa zależy od podstawowego koloru psa. Tak więc u Xoloitzcuintle o ciemnej skórze jest prawie czarny. Złote i brązowe zwierzęta mają nosy w kolorze kawy lub czerwono-brązowe.
• Uszy: Wysoko osadzone, duże i długie uszy nadają psu charakterystyczny wygląd. Wygląd przypominający nietoperza .
• Oczy: Oczy Xoloitzcuintle mają kształt migdałów, więc kolor tęczówki różni się w zależności od umaszczenia psa. Najpopularniejsze odmiany to żółty, bursztynowy, czerwonawo-brązowy, kawowy lub czarny.
• Ciało Ciało rasy jest umiarkowanie wydłużone.
• Butt: Ogon Xoloitzcuintle jest lekko zaokrąglony, dzięki czemu podczas ruchu zwierzę unosi ogon, ale nie dotyka jego grzbietu.
• Pazury Kolor pazurów zależy od głównego koloru Xoloitzcuintle.
• Dla: "Meksykanie" charakteryzują się całkowity brak włosów Jednak u niektórych psów kark i czoło zdobią szorstkie, cienkie włosy przypominające grzywę, których długość nie przekracza 2,5 cm.
• Kolor Umaszczenie Xoloitzcuintle jest monochromatyczne, głównie jednolite. Tak więc ciemne kolory to: szary, niebieskawo-szary, szaro-czarny i czarny. Są też psy o jaśniejszym kolorze: złotym, brązowym, wątrobianym lub czerwonawym.

Zdrowie i choroby Xoloitzcuintle

Ponieważ rasa rozwinęła się niezależnie, jej przedstawiciele wyróżniają się silniejszą odpornością niż sztucznie wyhodowani krewni.

Tak więc powszechne choroby "psie" stają się coraz bardziej widoczne po interwencji hodowców. Do najczęstszych należą:

• Osłabienie chrząstki (efekt opadających uszu);
• Oparzenia od bezpośredniego światła słonecznego;
• Alergiczne wysypki skórne;
• Utrata zębów;
• Zapalenie skóry.

Poza tym Xoloitzcuintle jest zdrowym i szczęśliwym psem. Łatwo rozmnaża się w każdej strefie klimatycznej, ale w niskich temperaturach potrzebuje dodatkowego "ubrania".