Zakażenie wirusem Parvo u psów: jakie są objawy i jak leczyć?

Zakażenie wirusem Parvo jest wysoce zaraźliwą chorobą wirusową dotykającą psy. Wirus objawia się na dwa różne sposoby.

Najczęstszą postacią jest postać jelitowa, charakteryzująca się wymiotami, biegunką, utratą masy ciała i brakiem apetytu (anoreksja). Mniej powszechną postacią jest postać sercowa. Atakuje mięśnie serca bardzo młodych płodów i kociąt, często prowadząc do śmierci.

Jednak większość przypadków obserwuje się u szczeniąt w wieku od sześciu tygodni do sześciu miesięcy. Jednak częstość występowania zakażeń wirusem parvo u psów została radykalnie zmniejszona dzięki wczesnym szczepieniom młodych szczeniąt.

Oznaki i objawy wirusa parvo u szczeniąt

Główne objawy związane z jelitową postacią zakażenia wirusem parvo u psów obejmują:

• Ciężka krwawa biegunka
• Letarg
• Anoreksja
• Gorączka
• Wymiociny
• Ciężka utrata masy ciała

Jelitowa postać wirusa parvo wpływa na zdolność organizmu do wchłaniania składników odżywczych. W związku z tym dotknięte chorobą zwierzę szybko staje się odwodnione i słabe z powodu braku wchłaniania białka i płynów. Wilgotna tkanka jamy ustnej i oczu może stać się zauważalnie czerwona, a serce może bić bardzo szybko.

Dlatego też, gdy lekarz weterynarii bada okolice brzucha psa, może on reagować bólem lub dyskomfortem. Psy, które zaraziły się wirusem parvo, mogą również mieć niską temperaturę ciała, a nie gorączkę.

Jak wygląda wirus parvo?

Większość przypadków zakażeń wirusem parvo jest spowodowana genetyczną modyfikacją pierwotnego parwowirusa psów: parwowirusa psów typu 2b. Istnieje wiele czynników ryzyka, które mogą zwiększać podatność psa na tę chorobę. Ale przede wszystkim wirus parvo jest przenoszony przez bezpośredni kontakt z zakażonym psem lub pośrednio, drogą fekalno-oralną.

Duże stężenie wirusa znajduje się w kale zarażonego psa, więc gdy zdrowy pies wącha kał zarażonego psa (lub odbyt Wirus może być również przenoszony do środowiska przez buty, które miały kontakt z zakażonymi odchodami.

Istnieją dowody na to, że wirus może żyć w glebie nawet przez rok, ponieważ jest odporny na większość środków czyszczących, a nawet na zmiany klimatyczne.

Dlatego też, jeśli musisz oczyścić obszar skażony wirusem parvo, najpierw zbierz i bezpiecznie pozbądź się całego materiału organicznego (wymiocin, odchodów itp.) Następnie dokładnie umyj obszar stężonym roztworem wybielacza, jednego z niewielu środków dezynfekujących, o których wiadomo, że zabijają wirusa. Jeśli pies miał wirusy parvo w domu, najlepiej nie mieć psa w tym domu przezkilka lat.

Ponadto, ze względu na ilość Szczególnie niebezpiecznymi miejscami są hodowle i schroniska dla psów, w których przebywa duża liczba nieszczepionych szczeniąt.

Dlatego też lekarz weterynarii będzie chciał ponownie zaszczepić szczeniaka, nawet jeśli dokumentacja hodowcy wskazuje, że został on zaszczepiony. Schroniska i grupy ratownicze często umieszczają szczenięta w opiece zastępczej, dopóki nie będą gotowe do adopcji, aby zminimalizować ryzyko rozprzestrzeniania się parwowirusa.

Z nieznanych przyczyn niektóre rasy psów, takie jak rottweilery, pitbulle, labradory retrievery, pinczery dobermany, owczarki niemieckie, angielskie springer spaniele i alaskańskie psy zaprzęgowe, są szczególnie podatne na choroby Dlatego lekarz weterynarii może zalecić rozszerzony protokół szczepień u tych ras.

Diagnostyka wirusa parvo u psów

Wirus Parvo jest diagnozowany na podstawie badania fizykalnego, testów biochemicznych i specjalnego testu na obecność parwowirusa w kale. Można również wykonać analizę moczu, prześwietlenie jamy brzusznej i USG jamy brzusznej. odwodnienie wskazują na zakażenie wirusem parvo.

Analiza biochemiczna i moczu może wykazać podwyższony poziom enzymów wątrobowych, limfopenia i zaburzenia równowagi elektrolitowej. A radiografia USG jamy brzusznej może wykazać niedrożność jelit. powiększone węzły chłonne na pachwina lub całego ciała, a segmenty jelit wypełnione płynem.

Na koniec należy przedstawić lekarzowi weterynarii pełną historię zdrowia zwierzęcia, historię szczepień, ostatnie aktywności i początek objawów. Ważne jest, aby prześledzić kroki psa pod kątem możliwej ekspozycji i możliwego zakażenia.

Czy wirus parvo jest uleczalny?

Jeśli choroba jest infekcją wirusową, nie ma na nią prawdziwego lekarstwa. Dlatego leczenie parwowirusa koncentruje się na leczeniu objawów i zapobieganiu wtórnym infekcjom bakteryjnym, najlepiej w warunkach szpitalnych. Opieka intensywna i wspomagająca systemowy są kluczem do powrotu do zdrowia.

Płyny dożylne i terapia żywieniowa mają kluczowe znaczenie dla utrzymania prawidłowego poziomu płynów w organizmie psa po ciężkiej biegunce i odwodnieniu, a poziom białka i elektrolitów będzie monitorowany i regulowany zgodnie z wymaganiami.

Leki dla psów, które mogą być stosowane w leczeniu, obejmują leki powstrzymujące wymioty (leki przeciwwymiotne), leki zobojętniające sok żołądkowy, antybiotyki przepisywane zwierzętom domowym i leki przeciwrobacze zwalczające pasożyty.

Wskaźnik przeżywalności u psów wynosi około 70 procent w przypadku leczenia szpitalnego. Śmierć może jednak czasami wynikać z poważnego odwodnienia, poważnej wtórnej infekcji bakteryjnej, toksyn bakteryjnych we krwi lub krwotok jelito poważny .

Rokowania są gorsze w przypadku szczeniąt, ponieważ mają one słabiej rozwinięty układ odpornościowy. Często zdarza się, że szczenię zarażone wirusem parvo doznaje wstrząsu i nagłej śmierci.

Leczenie parwowirozy jest możliwe w domu pod nadzorem lekarza weterynarii. Jest to bardzo pracochłonny proces, ale może oznaczać różnicę między życiem a śmiercią, gdy fundusze lub okoliczności nie pozwalają na leczenie szpitalne. Lekarz weterynarii nauczy Cię, jak podawać płyny i monitorować parametry życiowe.

Życie i zarządzanie

Nawet po wyzdrowieniu psa z infekcji wirusowej parvo, przez pewien czas będzie on miał osłabiony układ odpornościowy i będzie podatny na inne choroby. Wysokiej jakości, lekkostrawna dieta jest najlepsza dla psa podczas rekonwalescencji.

Pies będzie również narażony na ryzyko zakażenia innych psów przez co najmniej dwa miesiące po wstępnym wyzdrowieniu.

Umyj wszystkie przedmioty, z których korzysta pies (np. naczynia, budę, zabawki dla psa).

Powrót do zdrowia zapewnia długotrwałą odporność na parwowirusa, ale nie gwarantuje, że zwierzę nie zostanie ponownie zarażone wirusem.

Zapobieganie parwowirozie u psów

Najlepszym sposobem zapobiegania infekcjom jest przestrzeganie prawidłowego protokołu szczepień, dlatego młode szczenięta powinny być szczepione od szóstego tygodnia życia, co najmniej dwa szczepienia po 10 tygodniach i nie powinny być socjalizowane z nieznanymi psami przez co najmniej dwa tygodnie po trzecim szczepieniu.

Rasy wysokiego ryzyka mogą wymagać dłuższego początkowego okresu szczepień, wynoszącego do 22 tygodni. W tym czasie szczenię powinno przebywać wyłącznie na terenach prywatnych ze znanymi psami.

Unikaj wszystkich miejsc publicznych, w których psy spędzają czas, w tym psich parków, psich plaż, sklepów zoologicznych i innych wyznaczonych miejsc dla psów.

Zawsze natychmiast zbieraj odchody. Jest to dobry nawyk, ponieważ zmniejsza zanieczyszczenie środowiska i ogranicza rozprzestrzenianie się pasożytów jelitowych.

Wirus parvo jest chorobą o poważnych konsekwencjach. Szybkie działanie ze strony lekarza weterynarii zapewnia psu najlepszą ochronę. prognoza dla pełnego powrotu do zdrowia.